Wij herkennen ons niet

...in het beeld dat van het MDI wordt geschetst als een meldpunt dat niet neutraal is en over wiens methodiek en kwalitatieve output vragen gesteld moeten worden, bij voorkeur in de Tweede Kamer, "gezien de tonnen subsidie die jaarlijks naar het MDI verdwijnen." (Mohamed El Aissati)

Het Meldpunt Discriminatie Internet heeft fel gereageerd op het artikel van de hand van Mohamed El Aissati dat in De Pers is verschenen.

Dat Mohamed El Aissati beweerde dat het aantal strafbare uitingen op het internet veel hoger was dan het aantal uitingen dat het MDI had gevonden, wil het Meldpunt nog wel beamen.
Op het verwijt van Mohamed El Aissati dat het MDI in de steekproef ook websites had meegenomen waarop weinig of geen strafbare uitingen te vinden waren, gaat het Meldpunt niet eens in.
Het motief van Mohamed El Aissati: het onderzoek van het MDI afbranden om te trachten de cijfers van het door het MDI gesignaleerde antisemitisme op het internet in twijfel te trekken, negeert het Meldpunt eveneens.

Maar het wordt natuurlijk helemaal anders als Mohamed El Aissati het raison d'être en het bijbehorende subsidie-lavement van het Meldpunt Discriminatie Internet gaat betwisten.

Dan wordt er door het Meldpunt Discriminatie Internet opeens getamboereerd op "het maatschappelijke draagvlak voor ons werk en onze organisatie" dat zou blijken uit "het aantal ontvangen meldingen, de bereidheid van websites samen te werken met het MDI en het aantal strafbare uitingen dat wij jaarlijks van het internet weten te verwijderen".

Tja, zonder meldingen hoeft het MDI natuurlijk niet in actie te komen en zonder de bereidheid van websites samen te werken met het MDI (lees: zonder websites die zich laten intimideren door het MDI) worden er natuurlijk ook geen 'strafbare' uitingen verwijderd.

Dat klinkt als een verkeerslicht dat op een doodstille weg nutteloos staat te zijn, maar z'n bestaansrecht ontleent aan die enkele auto die op niets anders staat te wachten dan op het op groen springen van het licht.

Reactie MDI op kritiek moderatieonderzoek Op vrijdag 31 december 2010 stond een artikel in De Pers, naar aanleiding van ons onderzoek waarin we het moderatiebeleid van verschillende interactieve websites hebben onderzocht. In het stuk wordt beweerd dat het MDI de aanwezigheid van discriminatie op internet structureel onderbelicht, door wél "keurige" websites in het onderzoek op te nemen en de websites van GeenStijl en de Telegraaf buiten beschouwing te laten. Bovendien heeft het MDI volgens de auteur dermate weinig overtredingen waargenomen op de websites van Partyflock en YouTube dat ons onderzoek "geen enkel verband houdt met de realiteit". Naar aanleiding van zijn eigen steekproef komt de auteur van het stuk op een veel groter aantal strafbare uitingen uit op deze websites. Het aantal door het MDI aangetroffen strafbare uitingen op deze websites is inderdaad relatief laag. Enerzijds heeft dat te maken met de strenge voorwaarden waaraan een uiting moest voldoen om te worden opgenomen in het onderzoek (strafbaar volgens de anti-discriminatiewetgeving, gericht op de Nederlandse samenleving en niet ouder dan een week). Anderzijds is het doorzoeken van de websites een momentopname geweest. De ene week kan door een reeks aan omstandigheden de input van gebruikers en de capaciteit van beheerders enorm verschillen van een andere week. Aan deze gegevens wordt echter voorbij gegaan, om vervolgens te stellen dat het een stuk erger met het Nederlandse deel van het internet is gesteld dan het MDI doet voorkomen. Wij herkennen ons niet in het beeld dat van het MDI wordt geschetst. De aangehaalde reacties waarin wordt opgroepen tot moord en doodslag tegen in dit geval Moslims en Marokkanen komen ons echter maar al te bekend voor. Dit soort uitingen, meer en meer voorkomd (sic) op mainstream interactieve websites, worden door het MDI bestreden, d.m.v. verzoeken tot verwijdering en door het trainen van moderators van grote interactieve websites. Bovendien blijkt uit het aantal ontvangen meldingen, de bereidheid van websites samen te werken met het MDI en het aantal strafbare uitingen dat wij jaarlijks van het internet weten te verwijderen dat er voldoende maatschappelijk draagvlak voor ons werk en onze organisatie bestaat.

(René Magritte, La Reproduction Interdite, 1939)